Het lege nest syndroom heeft in de herfst van 2021 een andere betekenis gekregen. Eerder betrof het ouders, die hun groot geworden kinderen uit huis zien gaan. En ze komen nog bij elkaar op de koffie, helpen met klussen, etc. Nu is het Lege Nest Syndroom een diagnose, in het rijtje naast het Post-Traumatisch Stress Syndroom. Een diagnose voor ouders én kinderen. De oorzaak: gedwongen uithuisplaatsingen als gevolg van de toeslagenaffaire. Ouders die gescheiden worden van hun nog jonge kinderen. Geen contact, geen foto's, jarenlang alles missen, voor gek verklaard, "je kunt niet voor je kinderen zorgen". Kinderen die van het ene op het andere moment uit hun vertrouwde omgeving weggehaald worden en ontheemd raken. En denk je eens in, de Opa's en Oma's? Vriendjes en Vriendinnetjes?
Mogelijk meer dan 1115 kinderen ....
Het begint bij het harde beleid van de belastingdienst. Maar die plaatsen geen kinderen uit huis, daar is een hele andere keten verantwoordelijk voor. Van maatschappelijk werkers, jeugdhulpverleners, jeugdbeschermers, de Raad voor de Kinderbescherming, kinderrechters. Het systeem dat bedoeld is om het welzijn van kinderen én gezinnen te bewaken en verbeteren, verandert in een instrument met oogkleppen op met desastreuze gevolgen.
Ik hoop oprecht dat we met zijn allen zeggen "dit nooit meer", dat we lessen trekken. Dat in alle structuren die er zijn en nog ontwikkeld gaan worden, het menselijke het uitgangspunt wordt. Laten we daarvoor waken, en bij verkiezingen stemmen voor partijen die dit waar willen maken.
De impact van het verbreken van ouder-kind relaties maak je nooit goed met geld, dat zullen zij zelf een plek moeten zien te geven. Maar het helpt als alle betrokken partijen hun verantwoordelijkheid voor dit drama erkennen, en dit ook financieel laten blijken.
Ik hoop dat mensen oog blijven houden voor alle hulpverleners die zich met grote betrokkenheid inzetten. Ook in schrijnende situaties waarin de ontwikkeling van kinderen echt bedreigd wordt en lastige keuzes gemaakt moeten worden. Ik snap dat voor veel mensen het vertrouwen in jeugdzorg een deuk heeft opgelopen, dat is ook bij mij het geval. Gelukkig ken ik ook de andere kant, hulpverleners die met hart en ziel werken, en naast ouders staan als onrecht dreigt.
Comments